Μακάρι να μπορούσα...Γιαυτό ισως...αντέχω ακόμα..Που ξέρεις?

Ένα μπλογκ δίνει φωνή στις γυναίκες του Αφγανιστάν

«Η επαρχία που ζω βρίσκεται νότια της Καμπούλ και είναι γεμάτη Ταλιμπάν. Τα ξαδέλφια μου δολοφονήθηκαν πριν από δυο ημέρες επειδή δούλευαν για την κυβέρνηση. Κανείς δεν είπε τίποτε. Ολοι οι άνδρες έχουν γένια. Οι γάμοι γίνονται στην απόλυτη σιωπή γιατί φοβόμαστε να βάλουμε μουσική. Πηγαίνω στη δουλειά και ο πατέρας μου με μαλώνει γιατί πιστεύει ότι είναι επικίνδυνο. Από το παράθυρο βλέπω αγελάδες. Αυτές μπορούν να βρίσκονται έξω, εγώ όχι. Εάν το έκανα, οι Ταλιμπάν θα με σκότωναν. Και κανείς δεν θα αναζητούσε το λόγο». Ο συντάκτης αυτού του μηνύματος που ανέβηκε στο Διαδίκτυο είναι μια γυναίκα που είναι υποχρεωμένη να μείνει ανώνυμη - η υπογραφή της θα ισοδυναμούσε με θάνατο. Η ίδια μαζί με άλλες τριάντα γυναίκες συμμετέχουν σε ένα πείραμα χωρίς προηγούμενο: το Afghan Women Writing Project (AWWP) είναι ένα πρόγραμμα που ξεκίνησε το 2009 με πρωτοβουλία της Αμερικανίδας συγγραφέως Μάσα Χάμιλτον. Με τη βοήθεια κάποιων γνωστών της και την τεχνική υποστήριξη κάποιων άλλων, η Χάμιλτον κατάφερε να πείσει μια ομάδα γυναικών από το Αφγανιστάν να καταγράψουν τις σκέψεις τους και να τις προωθήσουν στο Ιντερνετ. Στην ιστοσελίδα του AWWP δεν γράφουν οι ακτιβίστριες ή οι δημοσιογράφοι που ζουν στην Καμπούλ και καταφέρνουν - αν και με δυσκολία - να ακουστεί η φωνή τους. Το μπλογκ αυτό είναι για τις γυναίκες που ζουν στην επαρχία, τις μητέρες που ανησυχούν, τις δασκάλες που βλέπουν τα σχολεία να καίγονται και τις μαθήτριές τους να τρέμουν και να υποχρεώνονται να διακόψουν τις σπουδές τους για να παντρευτούν κάποιον που έχει επιλέξει η οικογένειά τους. Στο μπλογκ αυτό οι γυναίκες του Αφγανιστάν καταθέτουν τους φόβους και τις ελπίδες τους, τα όνειρά τους και τη δύσκολη καθημερινότητά τους. Αλλά δεν ξεχνούν ότι για να γίνει καλύτερη η ζωή τους, μια ζωή αξιοπρεπής και χωρίς φόβο, πρέπει να αρχίσουν να διεκδικούν. Να ασκούν κριτική στην κυβέρνηση της χώρας τους, να ελέγχουν, να ζητούν περισσότερα. Όπως επισημαίνει η εφημερίδα La Repubblica, o λόγος τους δεν έχει μόνο πόνο αλλά και μαχητικότητα χωρίς ίχνος παραίτησης. «Δεν εμπιστεύομαι εκείνους που λένε ότι υποστηρίζουν τα δικαιώματα των γυναικών στο Αφγανιστάν», έγραφε πριν από μερικές ημέρες μια γυναίκα που χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο «Ρόγια». «Πώς θα μπορούσα; Μπορεί όλα αυτά τα χρόνια να άφησαν να ανθήσει ένα μπουμπούκι αλλά δεν έφεραν την άνοιξη. Ας τους αφήσουμε κλεισμένους στα γραφεία τους να ανησυχούν για τους μισθούς τους. Αλλά μην μου πείτε ότι ανησυχούν για τα δικαιώματά μας». Για άλλη μια φορά, οι γυναίκες στο Αφγανιστάν είναι τα μεγαλύτερα θύματα. Ανθρωπιστικές οργανώσεις, όπως το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εκφράζουν την ανησυχία ότι για τη συμφιλίωση που επιχειρεί αυτή την περίοδο η κυβέρνηση Καρζάι με τους Ταλιμπάν μπορεί να θυσιαστούν τα δικαιώματα των γυναικών. «Αυτοί που μας κυβερνούν πρέπει να σταματήσουν να αγοράζουν βίλες στο Ντουμπάι και να αρχίσουν να σκέφτονται εμάς», γράφει από την πλευρά της η Ιλέι. «Πρέπει να σκεφτούν εκείνες τις κοπέλες που το σκάνε από το σπίτι τους διακινδυνεύοντας τη ζωή τους γιατί στην οικογένειά τους κανείς δεν τις μεταχειρίζεται σαν ανθρώπινα όντα. Εάν συνέβαινε στις αδελφές σας, τις κόρες σας, τις μητέρες σας, τις γυναίκες σας τι θα κάνατε; Τα κορίτσια είναι το μέλλον αυτής της χώρας, πρέπει να τους δώσουμε δικαιώματα και ευκαιρίες. Κάντε Κάτι!».