Step Into Sexy..by AVON...

Christy Turlington Burns Named Spokeswoman for "Step Into Sexy," A New Fragrance from Avon

Avon announced a $10,000 donation to Christy Turlington Burns’s charity, Every Mother Counts.

To view the multimedia assets associated with this release, please click: http://www.multivu.com/mnr/46210-christy-turlington-burns-avon-step-into-sexy-fragrance-every-mother-counts

(Photo: http://photos.prnewswire.com/prnh/20111020/MM89691)

The Scent: For the woman who aspires to be her most sensual self.

The Face: Effortlessly beautiful and subtly sexy, model and activist Christy Turlington Burns is the glamorous face of the Step Into Sexy… fragrance. With her timeless look and classic appeal, Christy Turlington Burns embodies the transformative allure of the new fragrance. A dedicated advocate for women’s health, Turlington Burns shares Avon’s values and longstanding commitment to improving the lives of women on a global level.

The Insight: “When you think sensual and sophisticated, you think Christy Turlington Burns,” says Jeri Finard, Senior Vice President and Global Brand President, Avon products, Inc. “Her timeless beauty is the perfect complement to Step Into Sexy…Like Avon, Christy is about more than surface beauty: She works tirelessly to advance the cause of woman worldwide—a passion that really resonates with us.”

“I really love this sensual fragrance, it makes me feel feminine and confident, just like slipping into a pair of beautiful high heels,” says Turlington Burns.

“When you think sensual and sophisticated, you think Christy Turlington Burns,” says Jeri Finard, Senior Vice President and Global Brand President, Avon Products, Inc. “Her timeless beauty is the perfect complement to Slip Into…. Like Avon, Christy is about more than surface beauty: She works tirelessly to advance the cause of women worldwide—a passion that really resonates with us.”

The Notes:

• Top Notes: The seductive scent opens with alluring, elegant notes of black raspberry, mingled with delicate spring freesia flower and a whisper of fresh, crisp, violet leaf.
• Mid Notes: A deeper, more sensual heart reveals warm rosewood and velvety ultra violet blended with a flutter of exotic butterfly orchid.
• Base Notes: Transformative notes of creamy cashmeran, sueded orris and golden ambers, unveil a sophisticated, long lasting base.

The Bottle: Inspired by the feminine curve of a woman’s calf as she slips into a pair of high heels, the bottle’s base is reminiscent of a kitten heel.

Αν ο Μάϊκ Λαζαρίδης ήταν στην Ελλάδα δεν θα υπήρχε το Blackberry

Πηγή: Express.gr

«Αν ο κ. Blackberry, ο Ελληνας κύριος Μάϊκ Λαζαρίδης που τη συσκευή του χρησιμοποιεί ο Πρόεδρος Ομπάμα και όλοι οι ευρωπαίοι ηγέτες, ήταν στην Ελλάδα, τότε δεν θα υπήρχε το Blackberry», τόνισε στην Επιτροπή Έρευνας και Τεχνολογίας της Βουλής ο κ. Δημήτρης Λακασάς θέλοντας να περιγράψει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η καινοτομία και επιχειρηματικότητα στη χώρα μας και όσοι Έλληνες επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν στις εξαγωγές. (Σημ.: Ο Ελληνοκαναδός επιχειρηματίας Μιχάλης ή Mike Lazaridis, γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου του 1961 στην Κωνσταντινούπολη και είναι ιδρυτής της εταιρίας RIM (Research In Motion) που κατασκευάζει το γνωστό σε όλους μας κινητό «Blackberry». Με εισόδημα 800 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ συγκαταλέγεται στη λίστα του Forbes με τους πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου) . Όπως όμως είπε στην Επιτροπή ο κ. Λακασάς, ελάχιστες ανάλογες πρωτοβουλίες θα είχαν τύχη σήμερα στην Ελλάδα. Ο κ. Λακασάς είχε κληθεί στην κοινοβουλευτική επιτροπή ως Πρόεδρος του Συνδέσμου Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος (ΣΕΒΕ). Ξεκίνησε την επιχείρηση ο πατέρας του το 1979, στο υπόγειο του σπιτιού τους, και τότε κανείς δεν πίστευε την άνοδο που θα είχε μέσα στα επόμενα χρόνια. Σήμερα η Olympia Electronics, που βρίσκεται στην Πιερία, δραστηριοποιείται στην ανάπτυξη καινοτόμων ηλεκτρονικών συστημάτων ασφαλείας χρησιμοποιώντας τεχνολογία αιχμής και έχει παρουσία σε 72 χώρες. Ο πρόεδρος του ΣΕΒΕ επισήμανε ότι το δημόσιο έχει ουσιαστικά κηρύξει στάση πληρωμών, «άτυπα εδώ και καιρό, τυπικά με τη χθεσινή απόφαση του υπουργείου Οικονομικών», όπως τόνισε, σημειώνοντας ότι «κατά κανόνα το δημόσιο δεν επιστρέφει στους εξαγωγείς το ΦΠΑ, με διάφορα τεχνάσματα», στερώντας από τους επιχειρηματίες την πολυπόθητη ρευστότητα. Την ίδια ώρα «τρομακτικά» είναι, όπως ανέφερε, τα προβλήματα ρευστότητας και από τις τράπεζες. «Ήμασταν στην 20ή θέση στις εξαγωγές σε σχέση με τους ανταγωνιστές μας και παρά την κρίση περάσαμε στην 17η θέση. Εάν το δημόσιο δεν είχε κηρύξει στάση πληρωμών και αν οι τράπεζες διοχέτευαν ρευστότητα στην αγορά, θα είχαμε κερδίσει επιπλέον πέντε θέσεις», παρατήρησε ο κ. Λακασάς προειδοποιώντας για τον κίνδυνο η Ελλάδα να κατρακυλήσει και πάλι στην 20η θέση αν άμεσα δεν ληφθούν μέτρα. Από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι εξαγωγικές επιχειρήσεις, όπως εξάλλου περιέγραψε, είναι οι εγγυήσεις κυρίως για τις κατασκευαστικές εταιρείες που στρέφονται στο εξωτερικό. «Ακόμη και όταν κερδίζουν αξιοκρατικά και με αλγόριθμο έναν διαγωνισμό, ένα από τα ζητούμενα είναι η κατάθεση εγγυητικής επιστολής. Όταν όμως έξω βλέπουν ότι η επιταγή προέρχεται από ελληνική τράπεζα την απορρίπτουν», είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒΕ σημειώνοντας ότι, εκτός από τις κατασκευαστικές, ανάλογο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και οι εξαγωγικές επιχειρήσεις τροφίμων. Από την άλλη στις εισαγωγές, οι εισαγωγείς «λόγω ρίσκου χώρας» εισάγουν με μετρητά σε ποσοστό 75%. Ο κ. Λακασάς προειδοποίησε ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να προσέξει με ποιο τρόπο και πόσα χρήματα θα δοθούν στους τραπεζίτες διότι τα 2/3 θα κατευθυνθούν για να καλύψουν τις δικές τους τρύπες. Αναφέρθηκε επίσης στον αθέμιτο ανταγωνισμό από τις χώρες που πρωταγωνιστούν στη συμφωνία δανεισμού εκφράζοντας φόβο ότι θα μπουν τεχνικοί φραγμοί εισόδου για προϊόντα και πρωτόκολλα με γερμανική σφραγίδα, κυρίως σε πρότζεκτ κατασκευών που έρχεται να ξεμπλοκάρει, όπως είπε, η «Task force». Πως θα υπάρξει κατά τη γνώμη του ανάπτυξη; Όπως εξήγησε χρειάζεται στροφή στην έρευνα και καινοτομία, προϊόντα υψηλής ποιότητας, τεχνολογία αιχμής και ανταγωνιστικές τιμές που συνδέονται και με τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών. «Όσοι λένε ότι η επιστροφή στη δραχμή θα κάνει πιο ανταγωνιστικά τα προϊόντα θα πρέπει να σκεφθούν ότι και η Βουλγαρία και η Τουρκία θα εξακολουθήσουν να έχουν το δικό τους νόμισμα και χαμηλό εργατικό κόστος», είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒΕ σημειώνοντας ότι η Ελλάδα θα πρέπει να παράγει μεγαλύτερο αποτέλεσμα με τεχνογνωσία και μικρό κόστος ώστε να είναι ανταγωνιστική.

ΤΟ ΑΡΠΑΧΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ

ΜΙΑ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ PREDATOR STATE TOY JAMES GALBRAITH

BIG new-Deal - BIG new-Deal

του ΜΑΝΟΛΗ ΜΑΥΡΟΖΑΧΑΡΑΚΗ Στις δύσκολες και δυσερμήνευτες εποχές που περνάμε, χρειάζονται σαφής και εμπνευσμένες αναλύσεις για να κινητοποιηθούν οι προοδευτικές συνειδήσεις και οι αντίστοιχες δυνάμεις που υποτίθεται θα δώσουν διέξοδο στην κρίση. Μία τέτοια ανάλυση προσφέρει ο Αμερικανός οικονομολόγος James K. Galbraith στο βιβλίο του «The Predator State: How Conservatives Abandoned the Free Market and Why Liberals Should Too» (Το αρπαχτικό κράτος. Πως οι συντηρητικοί απεμπόλησαν την ελεύθερη αγορά και γιατί πρέπει να ακολουθήσει η κεντροαριστερά;). Το τέλος μιας θεωρίας Πολύ συνοπτικά το σαφές μήνυμα που εκπέμπει ο συγγραφέας στο βιβλίο του είναι ότι οι θεωρίες περί ευέλικτων μισθών, περί μονεταρισμού και περί ,ελεύθερης λειτουργίας των δυνάμεων της παγκόσμιας αγοράς ανήκουν όλες μαζί στην αποβάθρα της ιστορίας. Η ιστορία της ελεύθερης αγοράς προδόθηκε κατά τον συγγραφέα από τους εμπνευστές και θιασώτες της. Ο Galbraith αναφέρει ότι επί εποχής Ρίγκαν και Θάτσερ οι συντηρητικοί φαινόταν να διαθέτουν μια συνεκτική οπτική του κόσμου. «Η αγορά για αυτούς ήταν ταυτόσημη με την ελευθερία. Οι ελεγκτικές οικονομικές αρχές ασχολούνταν μόνο με τον πληθωρισμό. Οι φορολογικές απαλλαγές για πλούσιους, σκόπευαν να δημιουργήσουν αποταμίευση και επενδύσεις. Η ρύθμιση της αγοράς ήταν απαγορευτική. Παρά το γεγονός ότι δεν ασπάστηκα ποτέ αυτές τις απόψεις , σεβόμουν πάντοτε τους Αρχιτέκτονες αυτής της οπτικής διότι ήθελαν να φτιάξουν κάτι ριζοσπαστικό και πίστευαν σε αυτό …» Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί, πριν μπούμε στην ουσία του βιβλίου, ότι κάποτε ο διάσημος Αμερικανός οικονομολόγος John Kenneth Galbraith λίγο πριν τον θάνατο του, έδωσε στον γιο του James K. Galbraith την συμβουλή να γράψει ένα μικρό βιβλίο για τις ληστρικές επιχειρήσεις. «Αυτό θα μπορούσε να σε κάνει κορυφαίο οικονομολόγο της γενιάς σου» του τόνισε. Μετά από μια σύντομη παύση, ο πατέρας είπε στον γιο , με την συνήθη μετριοπάθεια που τον διέκρινε «αν μπορούσα να το κάνω εγώ θα σε επισκίαζα ». Ακολουθώντας την συμβουλή του πατέρα του , βάλθηκε λοιπόν ο James K. Galbraith, να αποκαλύψει τις αδυναμίες των νεοφιλελεύθερων ιδεών. Ως κεϋνσιανός οικονομολόγος, σημειώνει με έκπληξη στην αφετηρία της αφήγησης του, ότι οι πολιτικοί του αντίπαλοι- οι νεοφιλελεύθεροι- επί Ρέιγκαν, δεν τήρησαν καν τις δικές τους θεωρίες όταν είδαν ότι η εφαρμογή τους θα τους βάλει σε μπελάδες. Ο συγγραφέας γράφει: «Ο Μονεταρισμός θάφτηκε, καθώς οδήγησε στην ύφεση του 1982. Οι φορολογικές απαλλαγές που είχαν αρχικά εφαρμοστεί ακυρώθηκαν από το 1982 έως το 1993, μέσα από διάφορες φορολογικές μεταρρυθμίσεις και η φορολογία αυξήθηκε. Παράλληλα ακυρώθηκε και η απορρύθμιση του πιο ευαίσθητου τομέα, του τραπεζικού, αφού είχε προηγηθεί ένα φιάσκο δανεισμού και αποταμίευσης στα τέλη της δεκαετίας του 1980». Εικοσιπέντε χρόνια αργότερα διαπιστώνει ο Galbraith, δεν έχει απομείνει στις ΗΠΑ τίποτα από το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Την κεντρική θέση του νεοφιλελευθερισμού ότι οι φορολογικές απαλλαγές στην ουσία αυτοχρηματοδοτούνται μέσα από την αύξηση των επενδύσεων και την αναθέρμανση της οικονομίας δεν την στηρίζει πλέον κανένας στις ΗΠΑ. Αυτή η διαπίστωση έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για την χώρα μας δεδομένου του αναχρονισμού ορισμένων νεοφιλελεύθερων πολιτικών δυνάμεων που έχουν ακόμα ως σημαία τους τις μεγάλες φοροαπαλλαγές. Όμως είναι μια ελληνική ιδιοτυπία να τρέχουμε πίσω από τις διεθνής θεωρητικές εξελίξεις ειδικότερα πέραν του Ατλαντικού. Το κράτος ληστής Στη θέση της ελεύθερης αγοράς βλέπει ο Galbraith να μπαίνουν τώρα οι δομές του λεγόμενου «κράτους ληστή». Ο Galbraith γράφει: «Το διακύβευμα ήταν να μετατραπούν οι υφιστάμενες δομές της κρατικής εξουσίας - τα θεσμικά όργανα που δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του New Deal - σε μια μηχανή για την ιδιωτική συσσώρευση πλούτου και την εξασφάλιση της εξουσίας των ιδιωτών». Επί τούτου o συγγραφέας παραθέτει μια σειρά παραδειγμάτων που εκτείνονται, από τις συντάξεις έως την υγειονομική περίθαλψη, που στηρίζονται σε δημόσιους πόρους από τους οποίους δεν λένε να παραιτηθούν οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Στα μέσα του 20 ου αιώνα δημιουργήθηκαν στις ΗΠΑ ποικίλοι θεσμοί που υποστήριζαν κυρίως του Μικρομεσαίους. Μεταξύ αυτών ήταν η ασφάλεια συνταξιοδότησης, η ασφάλεια υγείας , η πρόνοια κατοικίας, και τα δημόσια πανεπιστήμια. Προγενέστερα οι συντηρητικοί, εκ βαθιάς πεποιθήσεως, πολεμούσαν αυτούς τους θεσμούς όπως και κάθε μορφή ρύθμισης. Σήμερα πάλι εκμεταλλεύονται αυτούς τους θεσμούς για δικούς τους σκοπούς και «υπονομεύουν τις εποπτικές αρχές τραπεζών και άλλες αρχές ρύθμισης, πλουτίζοντας ακόμα και από τα κοινωνικά προγράμματα. Είναι χαρακτηριστικό αναφέρει ο συγγραφέας «ότι ο Bush στα μέσα της κυβερνητικής του θητείας ενέκρινε μια κρατική επιδότηση για πολίτες μεγάλης ηλικίας που χρειάζονταν τακτικά φάρμακα. Το έκανε όμως με τέτοιο τρόπο ώστε οι φαρμακευτικές εταιρείες να μεγιστοποιούν το κέρδος τους. Ασφαλώς και οι πολίτες είχαν ένα πλεονέκτημα, όμως ένα τεράστιο ποσό δημοσίων πόρων κατέληξε στις ιδιωτικά χέρια πολύ ισχυρών ανθρώπων». Η μεταστροφή στην οποία αναφέρεται ο συγγραφέας ξεκινάει από την εποχή Βush. Η διαφορά που είχε ο τελευταίος με τον Ρίγκαν ο οποίος είχε στην κυβέρνηση του, αξιόλογους οικονομολόγους και διανοούμενους, ήταν ότι αυτός προτιμούσε του λομπιίστες των μεγάλων εταιρειών πετρελαίου, των φαρμακευτικών εταιρειών και του χρηματοπιστωτικού τομέα. Έκτοτε οι συντηρητικές κυβερνήσεις έκλειναν συμμαχίες με την Βιομηχανία και τον Χρηματιστικό τομέα. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα η στενή δικτύωση των κυρίαρχων κομμάτων στην Αμερική με συγκεκριμένα συμφέροντα. Αυτό συνιστά μεγάλο πρόβλημα, ιδιαίτερα εν καιρώ κρίσης, διότι οι υπαίτιοι που την παρήγαγαν εξασκούν μεγάλη επιρροή και καταλαμβάνουν αποφασιστικές θέσεις. Ως εκ τούτου είναι μάλλον απίθανο να ληφθούν αποτελεσματικά μέτρα που θα επιλύσουν την κρίση. Οι συντηρητικοί κατάφεραν πάντως με έναν έξυπνο τρόπο να προσελκύσουν τον γενικό πληθυσμό των ΗΠΑ προς την πλευρά τους. Κατά τον Galbraith «συνέδεσαν τον όρο της «αγοράς» με την ιδέα της «ελευθερίας» και δεν εννοούσαν την πολιτική ή κοινωνική ελευθερία, αλλά την ελευθερία να ξοδεύει κανείς χρήματα». Για τις μεγάλες εταιρείες, η ελευθερία μεταφράστηκε στην άνετη δημιουργία μονοπωλίων για τον έλεγχο της αγοράς. Αυτή η ιδέα έγινε τόσο δυνατή , σύμφωνα με τον Galbraith που ακόμη και οι Δημοκρατικοί δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα άλλο από το να κηρύξουν την ελευθερία των αγορών. "Οι συντηρητικοί στις ΗΠΑ, ωστόσο δεν αισθάνονται πλέον πνευματικά δεσμευμένοι στις ιδέες αυτές» λέει ο Galbraith, «αλλά αυτές έχουν φέρει τους προοδευτικούς σε πολύ δύσκολη θέση. Μπορούμε να το δούμε καθαρά από τις προεκλογικές εκστρατείες του Ομπάμα και της Χίλαρι Κλίντον. Από κοινού εκδήλωσαν με ευλάβεια την αγάπη προς την ελεύθερη αγορά. Οι ίδιοι δεν πιστεύουν σε αυτό αλλά νόμιζαν ότι έπρεπε να το πουν.. Διότι αν πει κανείς ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός τότε αυτό ο πρόσωπο θα κρατηθεί μακριά από την αυλή και από τα κέντρα εξουσίας». Η ισότητα Ο Galbraith δείχνει με το δάκτυλο τα γυμνά μέρη του σώματος του βασιλιά. Ανά κεφάλαιο ασχολείται ο στοχαστής με τις διάφορες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις και επιχειρεί να τις αποδομήσει. Οι φορολογικές απαλλαγές για τους σούπερ πλούσιους, δεν ωφελούν την κοινωνία, αλλά μόνο τους πολύ πλούσιους. Σαφέστατο το μήνυμα. Οι ελεύθερες αγορές υπάρχουν μόνο στη θεωρία και αποτελούν ακόμη και κίνδυνο για τις μεγάλες επιχειρήσεις. Το ελεύθερο εμπόριο θα έβλαπτε την οικονομία. Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών καθιστά την οικονομία αναποτελεσματική. Ως εκ τούτου, το κράτος θα πρέπει να αναδιανείμει τον πλούτο - και όχι μόνο με την έννοια της δικαιοσύνης, αλλά και από την άποψη της οικονομίας. «Υπάρχουν πολύ σαφείς αποδείξεις ότι η ισότητα δημιουργεί επίσης αποτελεσματικότητα. Γιατί; Μια εταιρεία για παράδειγμα που κάνει κέρδη μόνο από την πρόσληψη φθηνών εργατικών χεριών, δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει αποδοτικές σύγχρονες τεχνολογίες», γράφει ο Galbraith. Και όταν υπάρχει η εντολή να τηρηθούν τα εργασιακά δικαιώματα και η συμμόρφωση σε περιβαλλοντικά πρότυπα, τότε θα μεγαλώσουν εκείνες οι εταιρείες οι οποίες δύναται να τηρήσουν τους κανόνες. Οι καλές εταιρείες επιζητούν επομένως την ρύθμιση, διότι αποτελεί ένα ανταγωνιστικό πλεονέκτημα γι 'αυτές». Ακόμα και στο δόγμα του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού ο Galbraith στέκεται αρνητικά. Ειδικά κατά την παρούσα κρίση, είναι ανησυχητικό, όταν πολλές κυβερνήσεις εκπονούν προγράμματα λιτότητας , λέει ο Αμερικανός οικονομολόγος. Μπερδεύουν έτσι την ασθένεια με το φάρμακο. Δεν είναι τα ελλείμματα το κακό αλλά η έλλειψη οικονομικής ανάπτυξης. «Τα δημοσιονομικά ελλείμματα δεν είναι το αίτιο του προβλήματος, αλλά το αποτέλεσμα της κρίσης, του υπό κατάρρευση τραπεζικού συστήματος, της μείωσης των φορολογικών εσόδων. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο διαπίστωσε ότι τα μισά από τα ελλείμματα των βιομηχανικών χωρών, ανάγονται στην χαμηλή φορολόγηση εσόδων, 10 % ανάγεται στην επιβράδυνση της ανάπτυξης και μόνο 7, 5 % στις υψηλότερες δημόσιες δαπάνες... Είναι η κατάρρευση της οικονομίας, που παράγει τα ελλείμματα». Το τεστ επαλήθευσης απέτυχε Οι εξελίξεις αυτές, οδηγούν στο αρπαχτικό κράτος. Όπως το ορίζει ο Galbraith, αυτό δεν τεκμαίρεται πλέον γύρω από την η διαμάχη μεταξύ του «κράτους» και της «αγοράς», αλλά γύρω από το ερώτημα πώς μπορεί να κερδίσουμε πάλι ένα κράτος τα οποίο θα έχει την βαρύτητα που πρέπει να έχει το κράτος για να προσφέρει στην «συλλογικότητα» από την οποία εκπορεύεται η εξουσία του. Στον υπότιτλο του βιβλίου αναφέρεται η ερώτηση «τι συνηγορεί εναντίον της ελεύθερης αγοράς»; Ο Galbraith εννοεί με την συγκεκριμένη φράση ότι η ιδεολογίες της αγοράς στην Αμερική απέτυχαν στο τεστ επαλήθευσης αφού σήμερα οι αγορές επιχειρούν με κάθε τρόπο να ελέγξουν τα κράτος για να διευρύνουν τα κέρδη τους. Ο οικονομολόγος επικρίνει αυτή την στάση των αγορών κυρίως για οικονομικούς λόγους: επειδή η λεηλασία του κράτους δεν οδηγεί σε μεγαλύτερη παραγωγικότητα και αύξηση της ανταγωνιστικότητας, αλλά προστατεύει, τους μη εκσυγχρονισμένους τομείς της οικονομίας των ΗΠΑ, από τις βιομηχανίες άνθρακα, χάλυβα και αυτοκινήτων έως τις βιομηχανίες του στρατιωτικού τομέα. Με τη σειρά του, ο Galbraith ελπίζει ότι οι τεχνολογικά προηγμένες εταιρείες, από κοινού με τα συνδικάτα και τους εκπροσώπους της κοινωνίας των πολιτών, θα οδηγηθούν σε μια νέα κατανόηση του κράτους. Τι κρίμα που οι Έλληνες σοσιαλιστές, οι αριστεροί και κυρίως οι νεοεκσυγχρονιστές δεν διακατέχονται από παρόμοιες προοδευτικές αντιλήψεις, αλλά αναζητούν να καταδικάσουν ο καθένας από την περιορισμένη ιδεολογική του σκοπιά , κάποια εξιλαστήρια θύματα. Εδώ μπορούμε να μιλάμε ούτε καν για ροζ γυαλιά αλλά για αυτοσυνείδητη τύφλωση και αυτοκαταστροφικό ναρκισσισμό. Η παγκόσμια παράμετρος Αλλά η αποστροφή κατά της απορρύθμισης και κατά του «κράτους αρπακτικού», που ο Πατέρας εμφύσησε στον Υιό, θα μπορούσε εύκολα να αποδειχθεί ως πρόωρη πολεμική, και να οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα, όσον αφορά σημαντικές πτυχές της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής όπως ο αντίκτυπος της στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα. Με την πολιτική των υψηλών επιτοκίων της στις αρχές της δεκαετίας του '80, ο Ρέιγκαν εξασφάλισε την υπεροχή του δολαρίου.Ο Galbraith σχολιάζει: « Η οικονομική πολιτική Ρέιγκαν δημιούργησε ένα νέο σύστημα με βάση το δολάριο, το οποίο έγινε το θεμέλιο της παγκόσμιας οικονομίας. Αυτό σκόπευε να δώσει στις Ηνωμένες Πολιτείες ένα τεράστιο πλεονέκτημα σε βάρος όλων των άλλων οικονομιών. Αμέσως , οι περισσότερες χώρες άρχισαν να οχυρώνονται έναντι της παγκόσμιας οικονομικής αβεβαιότητας, μαζεύοντας ταμειακά αποθέματα, που αποτελούνταν κυρίως από κρατικά ομόλογα των ΗΠΑ». Είναι ενδεικτικό ότι οι Ευρωπαϊκές τράπεζες κερδοσκόπησαν αγοράζοντας Αμερικανικές υποθήκες και όταν αυτές κατέρρευσαν άρχισαν να ξεπουλούν τα αδύναμα κρατικά τους ομόλογα για να αγοράσουν άλλα ισχυρότερα προκαλώντας έτσι αύξηση επιτοκίων και οδηγώντας σταδιακά ολόκληρη την Ευρωπαϊκή περιφέρεια σε κρίση. Η Ελλάδα απλώς ήταν το πρώτο ντόμινο στην σειρά. Και όπως αναφέρει ο Galbraith σε άρθρο του ( Η κρίση στην ευρωζώνη) « όλες τις κρίσεις τέτοιου είδους η πρώτη γραμμή άμυνας των τραπεζών είναι να υποκριθούν βαθιά έκπληξη – «κανείς δεν θα μπορούσε να το φανταστεί !» - και να κατηγορήσουν τους πελάτες τους για αδιαφορία και εξαπάτηση. Αυτό είναι αλήθεια αλλά αποκρύβει το γεγονός ότι οι τραπεζίτες έσπρωξαν με επιμονή τα δάνειά τους στην αγορά όταν τα κέρδη ήταν πολύ υψηλά. Η άμυνα αυτού του είδους λειτουργεί καλύτερα στην Ευρώπη παρά στις ΗΠΑ διότι τα εθνικά σύνορα διαχωρίζουν τους πιστωτές από τους δανειζόμενους, συνενώνοντας τους πολιτικούς ηγέτες στην Γερμανία και την Γαλλία με τους εγχώριους τραπεζίτες τους και καλλιεργώντας μια αφήγηση εθνο-ρατσισμού («τεμπέληδες Έλληνες», «άμυαλοι Ιταλοί») που στις ΗΠΑ έχει σε μεγάλο βαθμό ατονήσει». Η έκταση του δανεισμού πάντως που προσφέρονταν στις Ηνωμένες Πολιτείες καθορίζονταν πλέον αποκλειστικά από το πόσα ομόλογα κρατικά ομόλογα των ΗΠΑ αγοράζονταν αλλού. Όσο περισσότερο μεγάλωνε η παγκόσμια οικονομία , τόσο πιο πολλά τέτοια ομόλογα των ΗΠΑ αγοράζονταν για παράδειγμα από την Κίνα, με αποτέλεσμα το αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο των Ηνωμένων Πολιτειών να φτάσει σε ανησυχητικά ύψη. Η ζήτηση της παγκόσμιας οικονομίας καθόριζε τον βαθμό. Κατά της απορρύθμισης Ο James Galbraith έγραψε ένα βιβλίο κατά της απορρύθμισης , με πολύ ορθά επιχειρήματα. Ωστόσο αποδεικνύεται ότι στο μεσοδιάστημα αναδείχτηκαν και άλλοι παράγοντες τουλάχιστον εξίσου σημαντικοί και συγκεκριμένα, η διεθνής ισορροπία που καθορίζει την ισχύ του δολαρίου. Διότι η εξέχουσα θέση του δολαρίου συνδέθηκε με εγγυήσεις ασφαλείας. Μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, μετά τις οπισθοδρομήσεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, η κατάσταση ωστόσο είναι εντελώς διαφορετική. Αυτό εγείρει το ερώτημα κατά πόσον συμφέρει τις Ηνωμένες Πολιτείες, πλέον να κρατήσουν την θέση οικονομικής ηγεμονίας που διαθέτουν . Και υπέρ της σοσιαλδημοκρατίας Η δύναμη του βιβλίου του James Galbraith έγκειται σε μια διδασκαλία που αξίζει να διδαχτεί και στην δική μας πλευρά του Ατλαντικού. Αυτή η διδασκαλία μας λέει να μην διστάσουμε να αναδείξουμε τα λάθη της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, αλλά να προσέξουμε τι γίνεται στην πρακτική εφαρμογή της . Συνεπής στην προοδευτική παράδοση της σοσιαλδημοκρατίας ο Galbraith αναφέρει ως παράδειγμα προς μίμηση το σκανδιναβικό μοντέλο: μια κοινωνία με σαφείς κανόνες, υψηλούς μισθούς και ελάχιστη κοινωνική ανισότητα – δηλαδή λιγότερο η περισσότερο το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει στις ΗΠΑ τα τελευταία 30 χρόνια. Ο μελετητής James K. Galbraith εξετάζει κριτικά την ψευδαίσθηση του να προσεγγίζει κανείς την οικονομία των ΗΠΑ μέσα από το πρίσμα της ελεύθερης αγοράς, της α̟πορρύθμισης, των ιδιωτικο̟ποιήσεων και μιας καλοπροαίρετης κυβέρνησης η οποία λειτουργεί κυρίως μέσω της νομισματικής σταθερο̟ποίησης. Προβλήματα όπως η οικονομική κρίση κατά τον συγγραφέα μπορούν να λυθούν μόνο με ισχυρές ρυθμιστικές παρεμβάσεις του κράτους και με δημοκρατικό προγραμματισμό της κυβέρνησης. Είναι επομένως καιρός να μπλοκαριστούν οι δυνάμεις του κράτους ληστή. Αυτό απαιτεί ένα φορολογικό σύστημα που καθιστά εκείνες τις αυτές τις οικονομικές δραστηριότητες ασύμφορες που , είναι επιβλαβής για την κοινωνία. « Ως εκ τούτου, η φορολογική πολιτική των χρηματιστηριακών συναλλαγών είναι ένα χρήσιμο εργαλείο. Θα πρέπει να περιοριστεί ο χρηματοπιστωτικός τομέας και να αναπροσανατολιστούν τα χρήματα σε δραστηριότητες που θεωρούνται κοινωνικά εποικοδομητικές. Μακροπρόθεσμα θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο τραπεζικός τομέας δεν είναι πλέον μια χρήσιμη πηγή πίστωσης για τις επιχειρήσεις και τη βιομηχανία. Θα πρέπει επομένως να φτιάξουμε παράλληλα θεσμικά όργανα χρηματοδότησης“ Οι πραγματικές π̟ηγές της αμερικανικής ισχύος, ισχυρίζεται, ο συγγραφέας βρίσκονται με εκείνους που διαχειρίζονται και ελέγχουν τους δημόσιους-ιδιωτικούς τομείς—ειδικά τους δημόσιους θεσμούς σε και οι οποίοι έχουν συνήθως σε μία συγκεκριμένη π̟ολιτική ατζέντα. Ο Galbraith αποκαλεί το πλαίσιο αυτό «το αρπακτικό κράτος»: μια κυβέρνηση που είναι απ̟οφασισμένη, όχι να αλλάξει τους κανόνες με κά̟ποιον ιδεαλιστικό τρόπο, αλλά να χρησιμοποιήσει τους υπάρχοντες θεσμούς για πολιτική πατρωνία σε μεγάλη κλίμακα. Και η διαδικασία αυτή είναι στενά συνδεδεμένη με την χρηματοοικονομική απορρύθμιση . Για τον Galbraith τίθεται ένα πολύ σοβαρό ερώτημα : «Μερικοί θα υποστήριζαν ότι το σοσιαλδημοκρατικό εγχείρημα είναι νεκρό και κουβέντες για την αναβίωσή του είναι μάταιες, καθώς η ελευθερία κινήσεων του παγκόσμιου κεφαλαίου, όπως πολύ καλά γνώριζαν ο Κέινς και ο Καλέκι, υπονομεύουν τα ίδια τα θεμέλια ενός σοσιαλδημοκρατικού κράτους κοινωνικής πρόνοιας. Σε αυτή την περίπτωση, ποια είναι η εναλλακτική λύση στον νεοφιλευθερισμό;» . Όσο σαφές είναι το ερώτημα άλλο τόσο σαφής είναι η απάντηση: «Χα! Η μεγάλη κρίση είναι καθαρά προϊόν της νεοφιλελεύθερης προσέγγισης. Έτσι, οι νεοφιλελεύθεροι δεν είναι σε θέση να ισχυριστούν ότι δεν μπορεί να υπάρξει καμία εναλλακτική λύση! Αντίθετα, είναι απαραίτητο να επιδιωχθούν εναλλακτικές λύσεις. Και αφού μιλάμε για την πραγματικότητα, η σοσιαλδημοκρατία παρήγαγε σταθερή οικονομική ανάπτυξη για δεκαετίες πριν έρθουν στην εξουσία οι κατεδαφιστικές ομάδες των νεοφιλελεύθερων. Είναι επομένως λογικό και σώφρον να δούμε τι πέτυχε το σοσιαλδημοκρατικό πείραμα και να αντλήσουμε μαθήματα από αυτό ενώ σχεδιάζουμε τον καινούριο δρόμο μπροστά – ακόμα κι αν είναι αλήθεια ότι, από μερικές σημαντικές απόψεις, δεν μπορούμε να γυρίσουμε τους δείκτες του ρολογιού πίσω σε εκείνη την εποχή. Η σωστή προσέγγιση για να πάμε μπροστά χρειάζεται, για παράδειγμα, τις μεγάλες οικονομικές περιοχές, όπως τη Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη, την Κίνα. Το πλέον σημαντικό κριτήριο για την αποτελεσματική οικονομική διαχείριση μιας οικονομίας είναι να έχει ικανοποιητικές φορολογικές μεταβιβάσεις από τους πλούσιους προς τους λιγότερο πλούσιους».

απόλυτη γυναίκα...

καλλιτέχνης του μπουρλέσκ Dita Von Teese και άρωμα...Το όνομα του και η αποκάλυψη της διαφημιστικής εικόνας που θα το συνοδεύει.
Dita Von Teese...Femme Totale και αποτελεί ένα... μίνι μανιφέστο κατά του φεμινισμού.

«Το άρωμά της είναι ακριβώς όπως η ίδια σαν γυναίκα: λαμπερό και μυστηριώδες, γεμάτο αυτοπεποίθηση και αισθησιασμό. Η Dita Von Teese δημιούργησε ένα άρωμα για τη γυναίκα που ενσωματώνει: την Femme Totale, την απόλυτη γυναίκα. Είναι μια βαμπ αλλά και μια αθώα ομορφιά, προκλητική και απρόσιτη την ίδια στιγμή. Ξέρει τι θέλει και πως να το αποκτήσει -με στυλ, άποψη και κομψότητα», γράφει το δελτίο τύπου.

Και χωρίς αμφιβολία....η Dita είναι μια… femme totale

σημ...

Μακριά, οβάλ και σε 24 διαφορετικά μεγέθη, είναι -φυσικά- βαμμένα εκ των προτέρων σε έναν ανατρεπτικό συνδυασμό χρωμάτων: έντονο κόκκινο με λευκή βάση. Το σχέδιό τους είναι εμπνευσμένο από τα νύχια των γυναικών στις δεκαετίες του ’40 και του ’30, αλλά και από το κλασικό μανικιούρ της Dita εδώ και 20 χρόνια. «Λατρεύω την αναδρομή στο παρελθόν που με λίγη ‘βοήθεια’ γίνεται και πάλι της μόδας», εξήγησε η καλλιτέχνης.

τα νύχια της....σε πρώτη θέα....φέτος και πάντα....

κάτω απ την επίδραση...του OPIUM

Ο Yves Saint Laurent παρουσίασε για πρώτη φορά το άρωμα OPIUM το 1977.

Αθώα προκλητικό για κάποιους, «διανοητική μόλυνση» και υποκίνηση στην… ακολασία για κάποιους άλλους, το όνομα του αρώματος έδωσε την μυρωδιά σκανδάλου στην σειρά. Το μήνυμα του δημιουργού ήταν καθαρό: Το Opium είναι ένα εθιστικό άρωμα.

Μετά από δέκα χρόνια απουσίας, το θρυλικό αυτό άρωμα του YSL πραγματοποιεί δυναμική επιστροφή, με πρώτη στάση τις οθόνες μας. Για να μας κατακτήσει, βάζει τα… μεγάλα μέσα, την γοητεία της ταλαντούχας Βρετανίδας ηθοποιού Emily Blunt, που αποτελεί το νέο πρόσωπο-πρέσβειρα του Opium.
Μέσα από την σκηνοθετική ματιά του Ρομαίν Γαβρά, το teaser trailer που μπορείτε να παρακολουθήσετε στο παραπάνω video παρακολουθεί ....ένα αισθησιακό μπαλέτο μεταξύ της Emily και μιας λεοπάρδαλης....φρουρό... του αρώματος.


Η ολοκληρωμένη καμπάνια είδε τα φώτα της δημοσιότητας στις αρχές του Δεκεμβρίου. Για αρώματα ....κ εθισμούς ο λόγος...

η γλυκειά σου...πλευρά...

Ο πιο γλυκός σας πειρασμός...
Η Ζαχαροπλαστική και η αρωματοποιία ενώθηκαν σε ένα σικάτο αποτέλεσμα, το Delicacy, το μαγευτικό άρωμα εμπνευσμένο από το ντελικάτο γλυκό του διάσημου Γάλλου σεφ ζαχαροπλαστικής, Christophe Michalak.

Μαζί, η κορυφαία αρωματοποιός Marie Salamagne και ο Christophe Michalak, νικητής του Παγκόσμιου Βραβείου Ζαχαροπλαστικής το 2005 και σεφ στο τριών αστεριών Michelin εστιατόριο του ξενοδοχείου Plaza Athenee στο Παρίσι, δημιούργησαν το Delicacy - ένα ευχάριστο λουλουδάτο και φρουτώδες άρωμα στο οποίο οι εραστές του καλού φαγητού και των αρωμάτων δεν θα μπορέσουν να αντισταθούν.

Το πρώτο άρωμα ποτέ που πηγή έμπνευσης ήταν μία συνταγή επιδορπίου, βασίζεται στο διάσημο γλυκό Flower Power του Christophe, το οποίο αποτελείται από ένα υπέροχο κέικ αμυγδάλου, σε σχήμα τριαντάφυλλου, με επικάλυψη και μία αιθέρια μους από κόκκινα φρούτα.

Μέσα σε ένα εξαιρετικό φούξια μπουκάλι σε σχήμα τριαντάφυλλου, το Delicacy είναι ένα λουλουδένιο και φρουτώδες άρωμα με νότες από φραγκοστάφυλο, ροζ πιπέρι, αχλάδι, βατόμουρο, ροδόνερο, φράουλα, βανίλια bourbon, πραλίνα και μόσχο.

Συνδυάζοντας την ποιότητα, την πρωτοτυπία και την έμπνευση – αυτή η υπέροχη συλλογή είναι βέβαιο ότι θα αναδείξει τη γλυκιά πλευρά της κάθε γυναίκας.

Giordani Man Dolce Vita Eau de Toilette

Giordani Man Edt


Ο Άνδρας Giordani είναι γεμάτος αυτοπεποίθηση ...και φυσικά...ζωντάνια. Νοιώθει άνετα με τον εαυτό του και δεν φοβάται να δείξει την ευαίσθητη πλευρά του.
Το χάρισμά του είναι ολοφάνερο. Είναι ένας πετυχημένος άνδρας... που προτιμά τη μοντέρνα εκδοχή του κλασικού.
Είναι ένας gentleman, η προσωποποίηση της κλασικής αρρενωπότητας...της ωριμότητας και του στυλ.

Με τις αναζωογονητικές, πολυτελείς νότες κίτρου συνδυασμένες με μαύρο πιπέρι και θαλασσινά ακόρντα, το Giordani Man είναι η απόλυτη έκφραση της ανδρικής κομψότητας.
Αυτό το εκλεπτυσμένο άρωμα αρχικά αναδύει νότες απολαυστικού περγαμόντου και πικάντικων αιθέριων ελαίων σε ένα αέρινο θαλασσινό ακόρντο.
Στον αρρενωπό ...πυρήνα του... γιασεμιού και Ιταλικού άνθους πορτοκαλιάς συνδυάζονται με vetiver και σανταλόξυλο προσδίδοντάς του τον θερμό και ξεχωριστό κεχριμπαρένιο χαρακτήρα του.

Η μοντέρνα κομψότητα εκφράζεται και μέσα από τις γωνίες και τις καθαρές γραμμές του μπουκαλιού Giordani Man.
Εμπνευσμένο από τον Κυβισμό, το μπουκάλι φαίνεται να αλλάζει από κάθε πλευρά του. Η χρυσές και καφετί αποχρώσεις του παραπέμπουν στην πολυτέλεια των art deco σχεδίων και ενός single malt whiskey.

μαλλιά...UP

χτενίσματα που θα εκτοξεύσουν την αυτοπεποίθηση αλλά και το σεξαπίλ σας στα ύψη!
Κότσος μπαλαρίνας..η μαζεμένα πίσω μαλλιά...

Ακολουθήστε το παράδειγμα άλλων καλλονών...και δημιουργήστε... κατ’ οίκον έναν εντυπωσιακό ψηλό κότσο...που θα τραβήξει τα βλέμματα όλων πάνω σας.
Με το κατάλληλο κοντίσιονερ...spray για μοναδικό κράτημα...καθώς και liquid silk...[το βρίσκεις σε σπρέυ παντού στα μαγαζιά καλλυντικών] για extra απαλότητα και βελούδινη αίσθηση... εξασφαλίζετε το τέλειο αποτέλεσμα.

Info

Χτενίστε πολύ καλά τα μαλλιά σας πριν δημιουργήσετε τον κότσο...ώστε να απαλλαγείτε από τυχόν ατέλειες.
Μπορείτε να τα πιάσετε με λαμπερές στρασσάτες πιάστρες...χτενάκια...μικρά ασημένια η χρυσά τσιμπιδάκια...
Δίνουν αριστοκρατικότητα στην εμφανηση αλλα και ύφος/στυλ...στο πρόσωπο με κανονικά χαρακτηριστικά..προβάλλοντας τα χείλη και τα μάτια...
Τολμήστε να βάψετε έντονα τα μάτια σας...κ αφήστε τα χείλη απαλά τονισμένα με ενα λιπ γκλος...

pre-holidays ....editorial

Σε συνθήκες γενικευμένης κρίσης...ποιος έχει κέφια για στυλ..μόδα..ομορφιά? Προέχουν αλλα..κ υπάρχουν αλλες προτεραιότητες..Συμφωνώ..Μα το υπέροχο μας παραμύθι?

Ας κανουμε μια προσπάθεια αποφόρτισης..κ ας μπουμε στις holidays-christmass bubbles..Για μερικές σταγόνες...χρώματος...λάμψης..κ ονείρου?

Kι ομως...Το χρειαζόμαστε...τόχουμε αναγκη .Να πάρουμε-να δώσουμε..να μοιραστούμε..αγάπη...γλύκα ...πάθος..φαντασία..όνειρο..στυλ..το στυλ που λατρεύω..

Το ταξίδι θέλω ναχει και στυλ...Δεν ξέρω τι μπορω να κάνω αυτη τη φορά...

σημ.Υπάρχει πολύ υλικό..μα δεν υπάρχει διάθεση..Προσπαθώ...προσπαθώ...

Smile Concert

Σας περιμένουν όλους σε μία ξεχωριστή συναυλία για «Το Χαμόγελο του Παιδιού» την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011 στο Κλειστό Γήπεδο Καλαθοσφαίρισης Ο.Α.Κ.Α.

Όλα τα έσοδα θα διατεθούν για την ενίσχυση των 11 σπιτιών του Χαμόγελου του Παιδιού σε όλη την Ελλάδα!

Τις φωνές τους θα ενώσουν, αφιλοκερδώς, για «Το Χαμόγελο του Παιδιού» οι:

Δέσποινα Βανδή, Έλλη Κοκκίνου, Νίνο, Κώστας Μαρτάκης, Goin'Through, ΝΕΒΜΑ, Ήβη Αδάμου, Ελισάβετ Σπανού, Tus και OGE με την Αντιγόνη Ψυχράμη.

Παράλληλα, σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο του Ο.Α.Κ.Α. θα έχει στηθεί, από νωρίς το μεσημέρι, ένα χριστουγεννιάτικο φιλανθρωπικό bazaar με την επιμέλεια και την υπογραφή της Δέσποινας Βανδή, ώστε να μπορεί ο καθένας να κάνει τις τελευταίες χριστουγεννιάτικες αγορές του, σε ειδικές τιμές, συμμετέχοντας στην ενίσχυση των δράσεων του συλλόγου.

Το Smile Concert φιλοδοξεί να γίνει θεσμός και να επαναλαμβάνεται σε ετήσια βάση για να μη σβήσουν τα παιδικά χαμόγελα, που κάνουν τον κόσμο γύρω μας καλύτερο.

Την Κυριακή 18/12/11 στις 5μμ στο Κλειστό Γήπεδο Καλαθοσφαίρισης Ο.Α.Κ.Α.!

Εισιτήρια μπορείτε να αγοράσετε από:

- Metropolis

- Public

- βιβλιοπωλεία Παπασωτηρίου

- στα γραφεία και τα σπίτια του συλλόγου «Το Χαμόγελο του Παιδιού»

- online www.viva.gr

- Καθώς και από τα εκδοτήρια Ο.Α.Κ.Α. την ημέρα της συναυλίας

Τιμές εισιτηρίων: 10€ (αρένα) & 15€ (κερκίδα) & 30€ (VIP)

Περισσότερες πληροφορίες: www.hamogelo.gr και στο τηλέφωνο 210 3306140 & info@hamogelo.gr