Σίγουρα θα φοράει..το άσπρο πουκάμισο..Εκείνο..που μυρίζει εκεινον.
Κ που το αφήνει πάνω στο κρεββάτι..για να το βρίσκω κ να το φορώ κατάσαρκα.
Ξέρει οτι λατρεύω το άγγιγμά του.
Ναμαι ηλιοκαμμένη κ ξυπόλητη.Με τα μαλλιά λυτά..κυμματιστά.Οπως οταν βγαίνω απ τη θάλασσα.Ναμαι ολο αλάτι..κ γλυκειά μόνο γι αυτόν.Να λάμπω απ το χαμόγελο του..
Ναναι σαν πουλί-αλήτης...κ να πετάει..Αλλιώς πως θα μοιάζουμε...πως θα συναντιόμαστε..πως θα αναπνέουμε αλμύρα..πως θαναι ολα στο γαλάζιο...με κόκκινες πινελιές απ το ηλιοβασίλεμμα?
Κι ολόγυρα μουσική...Τραγούδια..που μιλάνε..Στρειτ στο φυλλοκάρδι.
Κ μπες στο αίμα μου και κύλησε....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου